کد مطلب:24549 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:23

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

رسيدن به كمال معنوي از راه دين ميسر است يا علم؟

علم و دين با يكديگر ملازمند; دين بخشي از علم را تشكيل مي دهد و علم هم بخشي از دين را، و از اين رو در ايدئولوژي اسلامي نمي توان اين دو را از يكديگر جدا كرد. بنابراين، براي دست يافتن به كمالات انساني هم بايد علم باشد و هم دين و بدون هر يك از اين دو، انسان نمي تواند مراحل عالي كمال را طي كند. در كتاب انسان و ايمان استاد مطهري((رحمه الله)) اين رابطه بسيار خوب بيان شده است. از آنجا كه دانش، توانمندي انسان را بر بهره مندي از امكانات جهان زياد مي كند و سلاح قدرتمندي را به دست انسان مي دهد، و پشتوانه و ضامن اجرايي براي رعايت و مرزبندي از امكانات حاصل از علم ندارد، بايد دين به كنترل و جهت دادن انسان كمك كند. دين به انسان جهت مي دهد و حوزه هايي را كه از دسترس علم خارج است، روشن مي سازد. علم هرگز به روابط گسترده و ناشناخته انسان با عوالم شناخته شده يا ناشناخته احاطه ندارد. در

ـ1941ـ
حالي كه انسان بايد با آگاهي به اين روابط، زندگي كند. در اين جا وحي و دين عهده دار اين نياز انسان هستند.
بنابراين معيار، علم و دين هرگز نمي توانند از هم جدا باشند; گرچه دين برتر از علم است، اما ضدّ علم نيست. دين به دانش و دانشمند جهت مي دهد كه دنيا و تنعمات و امكانات را آيت بداند نه غايت. بن بست هاي انسان معاصر با همه توسعه علمي، حاصل جدايي دين از علم است. البته نه دين تحريف شده و ناتوان از پاسخ به انسان معاصر; مثل اديان جاري كشورهاي غربي، بلكه دين جامع و پاسخگويي مثل اسلام. نياز به دين، در اين راستا يك نياز اجتناب ناپذير است و انسان مضظرّ به دين است; زيرا حتّي اگر روابط محتمل با هستي را قبول كند، نياز به ضوابط حاكم بر هستي و انسان را مي يابد و اين دسترس علم كه با تجربه حركت مي كند، نيست و يا دير حاصل است; و اما دين، با ارتباط با وحي و خداي مسلط و مسيطر بر هستي، انسان را بي نياز مي كند.



ـ1942ـ
(بخش پاسخ به سؤالات )


ـ1943ـ